Diego el Cigala (właśc. Diego Ramón Jiménez Salazar) jest pionierem. Ze swojego śpiewu i esencji flamenco po 25 latach kariery udało mu się zbudować pomost pomiędzy flamenco a najpopularniejszymi gatunkami muzyki latynoamerykańskiej, jak bolero, tango, muzyka kubańska, salsa... i wiele innych gatunków. Nikt tego wcześniej nie zrobił i to czyni go wyjątkowym. Jest artystą trudnym do naśladowania.

Przez lata kariery Cigala brał udział w wielu projektach i dzielił scenę z wieloma cantaorami i muzykami, takimi jak Enrique Morente, José Mercé, Parrita, Gerardo Nuñez, Tomatito, Ketama, Vicente Amigo, Montse Cortés i Elena Andújar. Natomiast największą sławę i międzynarodowy sukces przyniósł mu album Lágrimas Negras (2003), który nagrał z kubańskim pianistą Bebo Valdésem. Po prezentacji albumu w Gusman Theatre w Miami prasa określiła pianistę jako „żywego klasyka muzyki kubańskiej”, a Diego jako „Sinatrę flamenco”.